Czasami jest taki dzień, że trzeba wyjść z domu.
Iść przed siebie, tak aby się zmęczyć,
zapomnieć o tym, że czas upływa, że ciężko,
bo coś nie wyszło, bo w ogóle w życiu jest nie lekko,
bo trzeba na plecach ciężki bagaż doświadczeń nieść.
Więc wyszłam do lasu i idę,
wąską ścieżką, która jak wstęga się wije,
wdycham leśne, sosnowe powietrze
i karmie swe oczy różnymi barwami,
bo muszę wspomnieć, że nawet nie zauważyłam,
iż jesień weszła do lasu szeroko otwartymi drzwiami.
Ileż tu barw, jest czerwień, żółć, brąz i zieleń.
Zapomniano, że ciężar przygniatał mnie do ziemi,
tak jakby wszystko odeszło w cień.
Cieszę swe oczy, swą duszę, mały promyczek
przebłyskującego słońca, sprawił, że dla mnie
miłym stał się ten dzień.
Prysnął gdzieś smutek, żal i smutek, odszedł daleko.
Jesień zmienia me życie, przede mną kolejny etap,
nowe wyzwania, z nimi się oswoić i zmierzyć muszę
więc jak nie wiem co zrobić idę do lasu,
bo on mi podpowie jak dalej żyć.
Twoje zdanie jest ważne jednak nie może ranić innych osób lub grup.
Komentarze opinie